Staropolski dyskurs. Studia i szkice

Studia i szkice zebrane w książce poświęcone są źródłom literackim, które powstawały w dobie staropolskiej od średniowiecza po schyłek XVII stulecia. Dobór interpretowanych tekstów odzwierciedla znamienna dla epok dawnych różnorodność: tematyka rozważań obejmuje kronikarstwo, kaznodziejstwo i lirykę.

Rozmaitości form gatunkowych i artystycznych towarzyszy zróżnicowanie osobowości twórców, w których gronie znaleźli się: anonimowy historiograf – cudzoziemiec zwany Gallem i błogosławiony biskup Wincenty, kaznodzieja Jan z Szamotuł i arcypoeta Jan z Czarnolasu, wyrafinowany Jan Andrzej Morsztyn, zaściankowy Kasper Miaskowski i sarmacki Wespazjan Kochowski… Słownikowo-podręcznikowy zestaw przywołanych tu określeń i epitetów każe postrzegać staropolskich autorów jako postacie tworzące w rozmaitych realiach dziejowych, wedle różnorodnych konwencji gatunkowych i stylistycznych, stylistycznych, a nawet w różnych językach. Jednocześnie trzeba stwierdzić, iż interpretacja tekstów powstałych w przeszłości – zwłaszcza tak odległej – uwzględniać musi specyfikę kultury dawnej, emocjonalnie bliskiej, bo rodzimej, ale jednak odmiennej niż współczesna.